In het nieuwe jaar 2015 gaan wij af en toe proberen voorbeelden van het zgn. “Omdenken” (probleem omzetten in kans) te belichten in deze column. In de maand januari is dat het bovenstaande onderwerp.

In dit geval wordt de column gevuld door het verhaal van diereigenaren uit onze praktijk.

“Al jaren hadden we het erover: we wilden zo graag een hond. Het werd bijna een ritueel om tegen elkaar ons beklag te doen dat we teveel werkten om de stap ook daadwerkelijk te zetten. Beiden opgegroeid met honden, beiden een fulltime baan, al zes jaar beste vrienden en beiden zelfstandig woonachtig in Gouda. Wij zijn Sabine Wessels (31) en Boyd de Ruiter (26), en sinds kort delen we een puppy.

Hoe het opkwam weten we niet meer precies, maar op een gegeven moment keken we elkaar aan en spraken we voor het eerst uit: wat nou als we het samen zouden doen….

Zeker was dat we een puppy wilden. Hoewel beiden erg begaan met asieldieren, vonden we het co-ouderschap geen geschikte vorm voor een asielhond. Liever en voor de zekerheid een puppy die vanaf dag één niet beter zou weten
Mika, onze labrador, is nu ruim 7 maanden oud. Hij is ontzettend vrolijk, lief en gemakkelijk. Alle kosten delen we samen en we hebben vaste dagen afgesproken. Deze bijzondere constructie heeft allereerst onze vriendschap verdiept, maar het heeft van Mika ook een stressvrije en zeer gemakkelijke hond gemaakt die aan alle omstandigheden kan wennen en prima tevreden is. Eind september zijn wij samen op vakantie geweest.

Door op deze manier samen een hond te delen, hoeft Mika weinig alleen te zijn, is oppas snel geregeld en kunnen we vooral ook onze blijdschap en opvoedzorgen delen. Waar we eerst droomden van een hond voor onszelf, zouden we nu voor geen goud terug willen.”

Geen woord aan toe te voegen!
Marinus van der Wijden, dierenarts.